ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ;
Για άλλη μια φορά όλοι οι επίδοξοι δημοτικοί και περιφερειακοί αρχοντίσκοι και συμβουλάτορες, «αναδεδειγμένοι» τοπικά ή κομματικά μνηστήρες της καρέκλας, διεκδικούν την ψήφο μας για να αποκτήσουν πρόσβαση στη νομή της εξουσίας: αίγλη, κύρος, ισχύ, δημόσιες σχέσεις, βολέματα ημετέρων, μίζες, φράγκα. Με την απλή αναλογική μάλιστα στις τοπικές-περιφερειακές εκλογές βρήκε την ευκαιρία να κατέβει υποψήφιος μέχρι και ο «φούφουτος». Από φασιστοειδή, γραβατωμένα ακροδεξιόμουτρα, οπαδούς του συντηρητισμού, νεοφιλελεύθερους γιάπηδες, μέχρι μετριοπαθείς κεντρώους, σοσιαλιστές της «αλλαγής» και τις διάφορες παραλλαγές της «αριστεράς των κινημάτων και των αγώνων».
Η τοπική «αυτο»διοίκηση και οι περιφέρειες, όμως, δεν είναι τίποτε άλλο από οργανικά κομμάτια του διοικητικού μηχανισμού του κράτους, οι απολήξεις του στις γειτονιές, θεσμοί διαχείρισης και μεταβίβασης των κρατικών/καπιταλιστικών σχεδιασμών, μακριά από κάθε έννοια «αυτονομίας» ή «αυτοδιεύθυνσης». Και το κράτος, σε οποιαδήποτε μορφή του (κοινοβουλευτικό στις αστικές δημοκρατίες, τυραννικό στις δικτατορίες, γραφειοκρατικό στις λαϊκές δημοκρατίες), δεν είναι τίποτε άλλο από όργανο κυριαρχίας.
Το ζήτημα, συνεπώς, δεν είναι ποιος/α θα μαζεύει καλύτερα τα σκουπίδια, θα βάλει περισσότερα φώτα, θα φροντίσει τις πλατείες και τις παιδικές χαρές, θα αυξήσει ή θα μειώσει την αστυνόμευση, θα προσελκύσει θέσεις μισθωτής σκλαβιάς ή θα κάνει «πολιτιστικό έργο».
Το ζήτημα είναι ότι για άλλη μια φορά ζητιέται η απουσία μας από τις διαδικασίες και τις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μας και η ανάθεσή τους σε μικρούς ή μεγαλύτερους επίδοξους σωτήρες. Καλούμαστε να μείνουμε απαθείς και παθητικοί/ες, να ιδιωτεύουμε και να αδιαφορούμε, να σιωπούμε και να φοβόμαστε. Να μη δοκιμάσουμε ποτέ να συνεννοηθούμε αδιαμεσολάβητα με τον γείτονα, τη συνάδελφο, τον μετανάστη, τη συμμαθήτρια μας…
Η ψήφος εμφανίζεται ως υπευθυνότητα και συμμετοχή ενώ είναι παραίτηση και ανάθεση. Με τον ίδιο τρόπο που η αποχή από τα εκλογικά πανηγύρια ποτέ δεν είναι αρκετή αν δεν συσχετίζεται με τη συλλογικοποίηση, την αμοιβαιότητα, τη χειραφέτηση, την κριτική σκέψη, τη δράση.
Η τοπική «αυτο»διοίκηση και οι περιφέρειες, όμως, δεν είναι τίποτε άλλο από οργανικά κομμάτια του διοικητικού μηχανισμού του κράτους, οι απολήξεις του στις γειτονιές, θεσμοί διαχείρισης και μεταβίβασης των κρατικών/καπιταλιστικών σχεδιασμών, μακριά από κάθε έννοια «αυτονομίας» ή «αυτοδιεύθυνσης». Και το κράτος, σε οποιαδήποτε μορφή του (κοινοβουλευτικό στις αστικές δημοκρατίες, τυραννικό στις δικτατορίες, γραφειοκρατικό στις λαϊκές δημοκρατίες), δεν είναι τίποτε άλλο από όργανο κυριαρχίας.
Το ζήτημα, συνεπώς, δεν είναι ποιος/α θα μαζεύει καλύτερα τα σκουπίδια, θα βάλει περισσότερα φώτα, θα φροντίσει τις πλατείες και τις παιδικές χαρές, θα αυξήσει ή θα μειώσει την αστυνόμευση, θα προσελκύσει θέσεις μισθωτής σκλαβιάς ή θα κάνει «πολιτιστικό έργο».
Το ζήτημα είναι ότι για άλλη μια φορά ζητιέται η απουσία μας από τις διαδικασίες και τις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μας και η ανάθεσή τους σε μικρούς ή μεγαλύτερους επίδοξους σωτήρες. Καλούμαστε να μείνουμε απαθείς και παθητικοί/ες, να ιδιωτεύουμε και να αδιαφορούμε, να σιωπούμε και να φοβόμαστε. Να μη δοκιμάσουμε ποτέ να συνεννοηθούμε αδιαμεσολάβητα με τον γείτονα, τη συνάδελφο, τον μετανάστη, τη συμμαθήτρια μας…
Η ψήφος εμφανίζεται ως υπευθυνότητα και συμμετοχή ενώ είναι παραίτηση και ανάθεση. Με τον ίδιο τρόπο που η αποχή από τα εκλογικά πανηγύρια ποτέ δεν είναι αρκετή αν δεν συσχετίζεται με τη συλλογικοποίηση, την αμοιβαιότητα, τη χειραφέτηση, την κριτική σκέψη, τη δράση.
ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ,
ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ,
ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
Συνέλευση της πλατείας Κερατσινίου - Δραπετσώνας
